Posted by elinahovsepyan | Posted in Մայրենի | Posted on 14 апреля, 2024
Իմ պապիկը ինձ այս պատմությունը պատմել է այս տարի։
Այս պատմությունը եղել է շատ-շատ վաղուց։ Կար մի աղջիկ։ Նրա մայրը մաթեմատիկոս էր և մահացել էր լարվածությունից 20 տարեկանում։ Թողելով աղջկան մենակով նրան ուղեկցեցին մանկատուն, բայց կնոջ եղբայրը միանգամից իմացավ դրա մասին և վերցրեց նրան այնտեղից։ Եղբայրի անունը Դանիել էր։ Նա մենակով էր ուսուցանում աղջկան մինջև նա չդարձավ 7 տարեկան և արդեն պետք էր որ նա գնար դպրոց։ Աղջիկը չեր ուզում գնալ դպրոց ինքը համարում էր, որ իրան տան դասընթացները հերիք են։ Ասում է նաև երբ, որ ինքը դպրոցում լինի ոչ ոք չի կարողանա իր կատվի հետ խաղա։ Դանիելը ասում է կատուն մի ձև կզբաղվի, բայց նա չի պատրաստում այս թեման շարունակել։
—Հավես կլինի, նոր ընկերներ կունենաս, և խնդրում եմ շատ չտարբերվես մյուս երեխաներից և քեզ պահի ոնց որ բոլորը։
—Ձեր աղջիկը շատ զարգացած է իր տարիքի համար․
—Նա ընկալել է արագ հաշվելու մեթոդը․
Հետո նրանք գնացին տուն և դռան մոտ կանգնած էր մի տիկին աղջիկը ասաց․
— Այս ով է․
— Սա քո տատիկն է․
Տատիկը եկել էր, որ աղջկան տաներ իր տուն հանգստանալու։ Ճանապարհին աղջիկը հարցրեց․
—Տատի իսկ մայրրիկս կուզենար, որ ես նրա նման լինեմ․
—Նա կուզենար որ դու շատ ընկերներ ունենաս։
Դրանից հետո երբ աղջիկը վերադարձավ տուն նա որոշեց դառնալ իր մայրիկի նման մաթեմատիկոս։